Baza wiedzy - Artykuły psychologiczne online

Każdy z nas obawia się nowych, trudnych sytuacji. Na ogół reagujemy na nie zwiększonym lękiem i obawą, czy podołamy nowym wyzwaniom. Szukamy wtedy pomocy wśród bliskich, wsparcia emocjonalnego.
Podobnie reagują nasze dzieci, tylko ich lęki mogą inaczej się uzewnętrzniać (inny sposób zachowania) niż u osób dorosłych.
Kto najbardziej może im pomóc?
My - rodzice, dając wsparcie, towarzysząc im w pokonywaniu trudności, ciesząc się z ich małych i dużych sukcesów.

Kiedy dziecko, przychodzi ze szkoły i opowiada o jakimś trudnym wydarzeniu; „tato, a on mnie popchnął", „mama a oni mi zabierają piórnik", „a pani to nie wywiesiła mojego rysunku" rodzic najczęściej uruchamia opcję Batman Na Ratunek J. Krzywda i nieszczęście o jakim dziecko opowiada wywołują w rodzicach chęć natychmiastowej interwencji i wprowadzenia rozwiązań, oczywiście chroniących ich dziecko przed innymi, bo przecież jeśli ktoś jest winny, to na pewno inni.

Krótka rozmowa z nauczycielem o mojej roli podczas lekcji. Dzwonek. Wchodzimy do klasy. Od razu widzę grupki uczniów usadowione w różnych częściach sali. Zanim nauczyciel może cokolwiek powiedzieć, mija dłuższa chwila. W międzyczasie paru odważniejszych uczniów zaczepia mnie pytaniami. Przedstawiam się i wędruję na koniec klasy, żeby nie przeszkadzać w lekcji. Nauczyciel próbuje rozpocząć zajęcia, ale gwar, zaczepki uczniów, polemizowanie z nauczycielem utrudnia jakiekolwiek działania. Co odważniejsi uczniowie chodzą po klasie, ktoś wygina się w rytmach hip- hopu, paru uczniów siedzi ze słuchawkami w uszach. Mniej odważni szeptają między sobą w mniejszych podgrupach. Nauczycielowi z trudem udaje się zainteresować uczniów tematem lekcji. Zaprasza do dyskusji, a następnie do pracy w podgrupach. Mozolnie, z dłuższymi przerwami na utrzymanie dyscypliny, udaje się zrealizować temat lekcji. Dzwonek i cisza... zanim nauczyciel zdążył podsumować lekcję, uczniów już nie było w klasie...

Wywyiad z prof. JACKIEM BOMBĄ - kierownikiem Kliniki Psychiatrii Dzieci i Młodzieży CMUJ. Pokolenie dzisiejszych nastolatków częściej niż wcześniejsze płaci depresją za dojrzewanie. Prof. Jacek Bomba w latach 1981-1985 przeprowadził badania, z których wynika, że na depresję cierpiało prawie 20% siedemnastolatków. Z badań przeprowadzonych w Gdańsku i Koszalinie przez prof. Hannę Jaklewicz z Uniwersytetu Gdańskiego wynika, że zaburzenia depresyjne występują u blisko 50% szesnasto- i siedemnastolatków z liceów oraz u 65% ich rówieśników ze szkół zawodowych. 25% wymagało leczenia.

Szkolne osiągnięcia dzieci, to jedna z głównych przyczyn wchodzenia w konflikty rodziców i ich pociechy w okresie szkolnym, a odmienna perspektywa patrzenia na naukę, to główny katalizator tych konfliktów. Ta sama idea czy doświadczenie, dla dziecka i jego rodzica, mogą mieć całkowicie odmienne znaczenie, choć obu stronom wydaje się, że doświadczają tego samego.  Rodzice niepokojąc się wynikami nauki swoich dzieci, myślą o ich przyszłości, pragnąc aby osiągnęły w życiu sukces społeczny i zawodowy, co w ich mniemaniu ma nieodzowny związek z osiągnięciami szkolnymi.

Każdego dnia media donoszą o kolejnych aktach przemocy i agresji wśród dzieci i młodzieży. Śledząc wiadomości dowiadujemy się, że coraz młodsze dzieci stosują agresję, jako sposób na rozwiązywanie  konfliktów i niepowodzeń. Politycy, psychologowie i rodzice biorą udział w narodowej debacie nad eskalacją agresji i przemocy w szkołach. Zewsząd słychać głosy o konieczności podjęcia konkretnych kroków, mających na celu zahamowanie fali agresji wśród dzieci.

Ale czy dążenie do usunięcia agresywnych zachowań u dzieci jest dobrym rozwiązaniem?

Pierwszy wrzesień - początek roku szkolnego. Dzieci po wakacjach idą do szkoły. Niektóre, jak pierwszaki, przekraczają szkolny próg po raz pierwszy, te starsze po raz kolejny. Zarówno ci pierwsi jak i ci drudzy, mają wobec szkoły własne oczekiwania i wyobrażenia. U jednych wzbudza  ona  ciekawość i ekscytacje, niestety u niektórych strach i obawy. Szkolne lęki to dla niektórych dzieciaków prawdziwy koszmar. Mogą  one dotknąć zarówno pierwszoklasistę, jak i zaprawionego w szkolnych bojach  gimnazjalistę. O szkolnych lękach, ich genezie i sposobie radzenia sobie z nimi rozmawiałam z pedagogiem Panem Józefem Rostworowskim,  jednym z naszych specjalistów z centrum porad.

Dla większości z nas okres dzieciństwa jawi się jako czas beztroski, bezpieczeństwa i radości. Problemy  z jakimi borykamy się w codziennym życiu powodują, że na własne dzieciństwo patrzymy jak „na raj utracony". Zapominamy o tym, że będąc dziećmi nie zawsze było nam łatwo, mieliśmy swoje problemy, zmartwienia, a z naszych ust bardzo często padały słowa chcę być już dorosły/a.  Niestety gloryfikując swoje dzieciństwo (jakże często niesłusznie) przenosimy taki punkt widzenia na własne dzieci. (...)

Franik niedługo skończy trzy lata. Jest bystrym, uroczym chłopcem otwartym na świat i nowe przygody. Wiąże się to jednak z częstymi kontuzjami, jak to w tym wieku bywa. Kiedy się uderzy czy  skaleczy przychodzi do rodziców z prośbą pocałuj. Jak za dotknięciem różdżki pocałowane miejsce natychmiast przestaje boleć i Franek z radością wraca do przerwanej zabawy. Pewnego razu chłopiec przyszedł do taty ze skargą  boli mnie siusiak - pocałuj!

Koniec roku szkolnego. Rozpoczynają się długo wyczekiwane wakacje. Podekscytowane dzieciaki na wyścigi opowiadają o swoich wakacyjnych planach. Jednak zanim ta długo wyczekiwana chwila nastąpi, czeka je ostatnie wyzwanie - reakcja rodziców na świadectwo szkolne.Twoja reakcja na świadectwo dziecka jest bardzo ważna i to nie tylko w przypadku,  gdy jest ono usiane  kiepskimi ocenami. Kiedy dziecko wręcza Ci swoje świadectwo, uważnie obserwuje, co zrobisz i jak się zachowasz.

Jako rodzice i wychowawcy „od zawsze" poszukujemy tego rodzaju „pomysłów na dzieci", które - prowadząc do zamierzonych przez nas efektów - nie byłyby zbyt ekspansywne i raniące dla delikatnych (a jednocześnie tak trudnych do okiełznania) istot. Nie istnieje jeden zbiór sensownych metod wychowawczo-edukacyjnych, a te, które sprawdziły się nam niedawno, dziś - ku naszej dezorientacji - już nie działają (machamy zdobytą w czasie specjalnego kursu „wychowawczą różyczką", a tu nic!). Nie mówiąc już o tym, że „recepty" naszych przyjaciół najczęściej nie działają na NASZE dziecko ... DLATEGO TEŻ - im więcej twórczych pomysłów będziemy mieć w repertuarze własnych reakcji, tym większa szansa na to, że któreś z nich zadziałają jednak na naszego malucha, starszaka czy nastolatka.

- A może Edytka powinna sama się zmienić lub zmienić coś w swoim otoczeniu, aby poczuć się szczęśliwszą? - Dalej próbowała ciągnąć zakończony temat Małgosia, która od miesiąca nie zabierała głosu [...]

Pani Agnieszka Misiak jest psychologiem z uprawnieniami pedagogicznymi, absolwentką Uniwersytetu Łódzkiego oraz licznych kursów i szkoleń doskonalących z zakresu psychoterapii i psychoedukacji. Aktualnie w trakcie zdobywania uprawnień trenerskich w szkole trenerów Grupy TROP. Współpracuje jako autor - konsultant i/lub ekspert - z licznymi wydawnictwami i portalami psychoedukacyjnymi (m.in. WSiP, adhdonline.pl).

Pani Agnieszka Misiak na portalu Plasterek.pl, sprawuje pieczę nad merytoryczną poprawnością artykułów w zakresie tematyki ADHD oraz poradnictwa dla nauczycieli.

Prof. dr hab. Władysław Łosiak - jest kierownikiem Zakładu Psychologii Klinicznej w Instytucie Psychologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jego zainteresowania naukowe koncentrują się na problematyce stresu, związanych z nim procesów poznawczych i emocjonalnych oraz podstawowych kategorii procesów readaptacji. Pan prof. dr hab. Władysław Łosiak na portalu Plasterek.pl jest Ekspertem, sprawującym pieczę nad merytoryczną poprawnością artykułów w zakresie tematyki stresu.